Huilen van blijdschap en voldoening

Het is inmiddels wel weer tijd voor een verhaaltje. Afgelopen week ben ik uiteraard weer veel op pad geweest met toeristen. Ik had 2x de 2-daagse hike naar Telica en 1x vulkaanboarden. Vorige week dinsdag ging ik samen met collega Max en 12 gasten naar Telica. Tijdens het ontbijt in kantoor leer je de groep voor het eerst kennen. Max en ik hadden allebei het gevoel dat dit wel eens een interessante hike zou kunnen worden. Het was namelijk niet een groep met standaard jonge en fitte wandelaars. Zo was er een ouder koppel die al met pensioen waren en een half Nicaraguaanse/Canadese vrouw van ongeveer 25 met toch wel wat extra kilootjes. Maar tijdens de hike bleek al snel dat het oudere stel makkelijk mee kon komen met de groep. Maar de jonge vrouw met overgewicht had echt wel problemen met de tocht. Al gelijk vanaf het begin had ze het er zwaar mee, terwijl na 2 uur pas het moeilijkste gedeelte zou komen. Ik liep met haar en haar vriend achteraan. Net voor de grote mangoboom (waar we altijd een lange pauze houden met snacks), glee één van de gasten onderuit en door de zware backpack kon ze zichzelf niet goed opvangen. Ze kwam daardoor rechtstreeks met haar voorhoofd op de grond terecht. Mijn collega en ik snelden gauw naar haar toe en direct waren er twee grote bulten op haar hoofd zichtbaar. Gelukkig had ze geen diepe wond maar slechts een schrammetje. We hebben haar naar de schaduw begeleid en haar daar even rustig laten zitten, wat water gegeven en maar gelijk een Ibruprofen tegen de hoofdpijn. Na even rustig gezeten te hebben ging het beter en besloten we om 10 minuten verder te lopen totdat we bij de mangoboom waren voor een langere pauze en de snacks. Deze pauze deed haar goed en ze wilde graag de tour afmaken en verder lopen. Na de mangoboom is het normaal nog zo’n 1,5 uur omhoog. Vooral het eerste uur hiervan is erg zwaar. Het was al bijna 13.00 uur, dus mooi warm, en door het droge seizoen zijn de ‘paden’ ook lastiger omdat je op los zand loopt en elke keer weer een stukje naar beneden glijd. Echter kan iedereen dit stuk van de hike op zijn eigen tempo doen omdat er geen afslagen. Dus Max liep weer voorop en ik liep achteraan met de half Nicaraguaanse dame en haar vriend. Ze had het er echt heel zwaar mee en ik kon zien dat ze het gevoel had dat ze de klim niet zou kunnen afmaken. Ze voelde zich schuldig dat wij elke keer op haar moesten wachten maar dat idee heb ik snel uit haar hoofd gezet. Maar na 2,5 uur ploeteren, in plaats van 1,5 uur, waren we op het hoogste punt en hadden we een prachtig zicht op de Krater van Telica. Op dat moment begon ze te huilen en kreeg ik een dikke knuffel en bedankte ze mij voor de manier hoe ik haar naar de top heb begeleid. Dat was wel een heel mooi en dankbaar moment. Dit was tot zo ver de meest uitdagende hike waarbij ik ook echt andere kanten van het gidsen heb moeten gebruiken, in plaats van de route te leiden en over de omgeving en vulkaanfeiten te praten.
Een andere minder leuke gebeurtenis binnen het bedrijf is een zwaar ongeluk tijdens het vulkaanboarden tijdens de volle maan. Een groepje van 4 Nederlandse jongens en 1 Engelsman hadden de volle maan tour geboekt. Je kijkt dan eerst naar de zonsondergang, daarna ren je van de vulkaan af en vervolgens krijg je avondeten en wacht je totdat het helemaal donker is. De 2e keer nemen de gasten hun board en glijden ze naar beneden. Het enige licht dat je hebt is van de volle maan en je hoofdlamp, erg weinig dus. Deze speciale tour doen we al enkele jaren maar dit keer ging het goed mis. De jongens hebben hun snelheid niet direct vanaf het begin onder controle gehouden waardoor ze echt als een speer van de vulkaan af gingen. Mijn collega heeft de 1e op 75kmph in het midden van de vulkaan geklokt!! Dat betekent dat hij daarna nog zeker wel 10 kilometer harder moet zijn gegaan. Er waren zelfs vonken te zien die onder het bord vandaan kwamen. Één voor één gingen ze naar beneden en bij de ene na de andere ging het mis. En door het feit dat het zo donker was konden de jongens niet zien dat degene voor hem was gevallen en dat het dus echt zo gevaarlijk kan zijn zoals wij uitleggen. 1 persoon viel en had zijn pols op 2 plaatsen gebroken, de ander had zijn sleutelbeen zwaar gekneusd, de volgende een lichte hersenschudding en als laatste nog iemand waarvan het bot in de elleboog totaal was ingescheurd en versplinterd! Hij moest de volgende dag voor 4 uur geopereerd worden. Op het moment dat dit gebeurde zat ik met een paar collega’s een drankje te doen in een bar, toen de manager werd gebeld. Dit was dus wel even behoorlijk schrikken. Het leuke was dat ik de volgende dag voor het eerst een groep alleen mocht begeleiden bij het vulkaanboarden. Gelukkig ging dit allemaal goed en is niemand gevallen. Ik heb dan ook duidelijk uitgelegd dat deze ‘sport’ ook zeker niet zonder gevaren is en dat je je snelheid vanaf het begin onder controle moet houden. Iedereen deed dit en ging veilig en met plezier van de vulkaan af. Men mag altijd kiezen of ze nog een 2e keer willen. Ik had slecht één jongen die dit wilde en dus besloot ik om zelf een pak en bord van een ander te lenen en zelf voor het eerst naar beneden de boarden! Dat was echt super gaaf en dat ga ik zeker nog wel vaker doen. In het begin heb ik goed mijn snelheid in controle gehouden en af en toe hield ik mijn voeten van het board om meer snelheid te maken, maar je merkt al snel dat het moeilijker word om in balans te blijven. Ik denk zelf dat ik zo’n 45kmph ging. Veel leuker nieuws is dat 2 collega’s van mij verloofd zijn. Op Valentijnsdag, tijdens de zonsondergang, bovenop vulkaan Telica, heeft mijn Australische collega zijn vriendin ten huwelijk gevraagd! Ik denk niet dat dat daar eerder is gebeurt.
Verder ben ik weer bij las Chavaladas geweest, de jongens tussen 6-12 jaar die worden opgevangen en zo van de straat blijven. Dit was weer erg leuk en vermoeiend. Wat een aandacht vragen ze van je. Dit keer waren we bijna met evenveel vrijwilligers als kinderen, maar als ééntje even geen aandacht krijgt dan doet hij wel weer iets geks of iets dat niet mag zodat hij wel aandacht krijgt. Het zijn net aapjes met apenstreken. Zo klom één jongetje tijdens het verstoppen van de markeerstift hoog in de hekken van het klaslokaal. Een ander vind het weer heel leuk om op je hakkepak te zitten, waarna ik vervolgens als een paard door het klaslokaal moet hobbelen. Ik vind het heel leuk dat we deze jongens in slechts een paar uurtjes per week toch zoveel plezier kunnen doen. Het is dan ook spijtig als ze vragen of je morgen weer komt en dat je moet zeggen dat je misschien volgende week er weer bent.
Verder heb ik de afgelopen dagen ook iets meer Spaans moeten praten, en ik was toch nog wel blij verrast met wat ik allemaal begreep en kon antwoorden.
Mijn volgende trip is weer naar El Hoyo, de 2-daagse tour die ik nu 1x heb gedaan en die weleens mijn favoriet kan worden!