Semana Santa en Cosiguina

Het is al weer veel te lang geleden dat ik mijn laatste verslag heb geplaatst en dus heb ik veel te vertellen. Waar zal ik beginnen? Na mijn eerste Momotobo hike had ik het geluk dat ik die week er na direct nog een keer deze vulkaan op mocht. Met twee 19-jarige Amerikanen en drie personen rond de 60 gingen we de uitdaging aan. Zelfde als de vorige keer was er weer een erg sterke wind, wat het extra moeilijk maakte om de vulkaan te beklimmen. Op één gedeelte was het pad zelfs compleet verdwenen waardoor we door mul zand zelf onze weg moesten vinden. Dit gedeelte was nog niet eens zo stijl omhoog maar doordat het zand zo zacht is zak je elke keer weg en kom je alleen maar met kleine stapjes vooruit. Maar na zo’n 3,5/4 uur hadden we de top bereikt. Dit keer kwam er veel meer rook uit de krater en daardoor zijn we er slechts een paar minuutjes geweest. De zwavelgassen zijn namelijk erg vervelend om in te ademen en je voelt dat direct in je keel en longen. In 2 uur waren we weer beneden en konden we onze tuc tuc chauffeur bellen om ons op te pikken en ons terug te brengen naar de bewoonde wereld. De gasten vonden het een super leuke hike en van 2 van de gasten heb ik nog foto’s en een hele mooie e-mail gekregen als waardering voor het gidsen.
Dan hadden we nog een feestje in het huis omdat een aantal personen weggingen en omdat er iemand jarig was. We hadden in de supermarkt een klein opblaaszwembadje gekocht zodat we onze eigen pool party in het huis zouden hebben. Dit was uiteraard een groot succes met het warme weer en een aantal glaasjes Flor de Caña (beroemde lokale rum).
Ook zijn we nog een dag naar het strand geweest omdat vanwege enkele aardbevingen een aantal vulkanen gesloten waren wegen potentiële vulkanische activiteiten. De laatste tijd zijn en regelmatig wat meer aardbevingen en momenteel is er nog steeds een code rood. Dit betekend dat de scholen dicht zijn en dat de post er uit licht. De vulkanen zijn weer open en de tours kunnen gelukkig weer doorgaan. Zelf vind ik deze code rood momenteel een beetje overdreven, maar de mensen zijn hier vooral erg bang vanwege een grote aardbeving in 1970. Zelf heb ik zoiets dat het toch niet echt uit maakt of je nu thuis zit of op school, en het is ook al een heel stuk rustiger als 2 weken geleden.
Verder ben ik vorige week nog op een andere speciale hike geweest, namelijk Cosiguina voor 3 dagen. Cosiguina is een vulkaan in het noord-westen van Nicaragua en was vroeger de hoogste vulkaan van het land. Voor de uitbarsting van 1835 was de top namelijk ruim 4km hoog. Na de uitbarsting ‘slechts’ 800m. Het resultaat is nu dat er een gigantische krater is, met een diameter van 2km en een meer op de bodem. Op de top van de krater sta je op het drie-landen punt. Je hebt namelijk ook zicht op Honduras en El Salvador. De 3-daagse Cosiguina hike is totaal anders dan onze andere hikes dichter bij Leon. Hier is namlijk veel meer bos en omdat het meer is het noorden is ook een stukje koeler (vooral aangenamer). De hike zelf duurt 3,5 uur en is niet zo zwaar omdat je geleidelijk omhoog klimt. Het leuke aan de groep van deze hike was dat het samen met mijn Belgische collega Herty was en zijn vriendin, familie en een vriend. De hele tour was dan ook in het Nederlands wat zelfs even wennen was. De eerste nacht hebben we speciaal onze wekker om 01.00 ’s nachts gezet omdat er een soort van eclips was. De maan was bijna helemaal rood! De tweede dag van de hike hebben we de mogelijkheid om bovenop de chickenbus te zitten. Dit was een super gave ervaring maar ook wel een beetje gevaarlijk. Je moet namelijk goed opletten dat je niet word geraakt door overhangende takken of zelfs elektriciteitskabels. Je moet dan ook regelmatig plat op de bus liggen om niet geraakt te worden. Maar wel heb je een mooier uitzicht en sta je niet binnen in een propvolle bus met die hitte. Na dit interessante ritje gaan we verder met de boot voor een tour door de mangroves. Tussendoor maken we nog een stop waar we informatie krijgen over een schildpaddenproject. Van mei tot en met september is het namelijk broedseizoen. Dit project is er omdat veel eieren verloren raken doordat andere dieren deze eten, of nog erger doordat de lokale bevolking deze stelen om duur te verkopen als delicatesse. Na de mangrove tour moesten we nog een klein stukje verder lopen naar onze laatste bestemming. Een hostel aan het strand van Jicillio. Hier zetten we ons tentje weer op maar kunnen wel gebruik maken van de faciliteiten van het hostel. Zoals van de bar waar we een koud biertje kunnen halen terwijl we naar een super mooie zonsondergang kijken. De laatste dag van de tour kunnen we nog steeds relaxen en begin van de middag gaan we met de bus terug naar Leon. Ik ben die dag vroeg opgestaan om daarna om 06.00 uur over het strand te gaan hardlopen. Erg mooi om te zien hoe dit kleine vissersdorpje langzaam tot leven komt. Enkele mannen zijn al het water op om te vissen, een boer loopt met zijn kudde koeien over het strand en iets verderop word een oude vrouw door twee dames gewassen en geschrobd met zand.
Terug in Leon is er ook een en al cultuur. Het is namelijk Semana Santa, de week voor Pasen. Gedurende deze week waren er overal prosessies en feesten. Tijdens deze prosessies lopen de mensen in een lange stoet en dragen beelden met Maria en Jezus. Erg indrukwekkend om dit te zien. Tijdens Semana Santa gaan ook alle mensen naar het strand, iedereen is deze week namelijk vrij. Hele families trekken er op uit met hun gezin en een lading eten en drinken. ’s Avonds zijn er grote feesten met artiesten. Op woensdagavond zijn wij naar zo’n feest geweest. Dit was super gezellig omdat er de volgende dag geen hike was en daardoor alle vrijwilligers vrij waren en ook wat konden drinken. Wij waren slechts één van de weinige toeristen en het was erg leuk om met de lokale bevolking dit feest te vieren. Continu ging het ‘bailamos’ (laten we dansen). En het maakte niks uit dat wij westerlingen niet het zelfde gevoel voor ritme hebben en fatsoenlijk mee kunnen doen met deze soepele heupbewegingen. Dat maakte het eigenlijk alleen maar leuker.
Vervolgens ben ik nog 2 dagen naar Granada geweest. Granada is net zoals Leon en koloniale stad, maar de regering heeft besloten hier alles op te knappen. In Leon ziet alles er oud en origineel uit en hier is alles ‘mooier’ gemaakt. Samen met mijn Belgische collega Jessica hebben we hier in het centrum rondgelopen en twee vrienden van haar bezocht. ’s Avonds zijn we lekker uit eten geweest in de drukke bar straat. Het was wel weer heel lekker om eens echt op een terrasje te kunnen zitten, want dat heb je niet echt op andere plekken. De 2e dag ben ik er zelf op uit gegaan en vroeg opgestaan om een boottour te doen. Door de uitbarsting van de vulkaan Mombacho zijn er namelijk honderden kleine eilandjes ontstaan. Granada ligt trouwens aan het grootste meer van Nicaragua, en het is zo groot dat het gewoon op de zee lijkt, en er zijn zelfs lichte golven. Omdat ik zo vroeg was kreeg ik zelfs een privétour, en daardoor kon ik goed mijn Spaans oefenen.
En nog wat minder leuk nieuws. Het is alweer mijn laatste week hier bij Quetzaltrekkers voor het vrijwilligerswerk. De drie maanden zijn echt veel te snel voorbij gegaan en ik ga het werk en de mensen hier heel erg missen. Gelukkig heb ik nog zo’n 25 dagen om de rest van Nicaragua te bekijken en zal ik nog even terug naar Leon komen om de mensen gedag te zeggen en al mijn spullen op te halen. Gisteren had ik mijn laatste keer vulkaanboarden, nu mijn laatste kantoordienst en hopelijk ga ik morgen op mijn laatste hike. Dit is namelijk een speciale hike ‘ Northern Highlands’ die ik nog niet heb gedaan. 2 mensen hebben zich momenteel opgegeven en we hebben minimaal 4 mensen nodig. Ik ben dus nu tijdens mijn kantoordienst al mijn verkoopstechnieken aan het gebruiken om deze tour door te laten gaan. Ik heb nog 1,5 uur, haha. Maar ik heb er een goed gevoel over omdat er 2 koppels eerder het kantoor binnen waren gelopen vandaag die wel geïnteresseerd waren, maar er nog even over zouden denken en later wilden terug komen om te kijken of er meer mensen zich hadden ingeschreven. Nog even in spanning afwachten dus…
Tot snel! En hopelijk met een mooi verhaal over Northern Highlands.