Le tour de Malaysia

Allereerst de beste wensen voor 2013. Ik hoop dat jullie allemaal een goede jaarwisseling hebben gehad. Ik in ieder geval wel! Hannah en ik zijn op oudejaars avond naar Kuala Lumpur City Center geweest om daar om 24.00 het vuurwerk te bekijken. Om 22.00 waren we al bij de Twin Towers en er was een show van muziek en licht in de fonteinen. Erg mooi om te zien, maar een beetje te lang voor 2 uur. In de tussentijd is er namelijk niks anders te doen, en het is ook niet mogelijk om al gezellig een borrel te drinken, want we zijn in Maleisië, waar dus geen alcohol word gedronken in het openbaar. Maar om 24.00 was het dan zo ver. Met duizenden mensen samen aftellen naar het nieuwe jaar. Het vuurwerk was zeker mooi om te zien, maar het echte feest moest nog beginnen. Hannah en ik hebben namelijk een bar opgezocht. We zijn al een paar keer bij Rum Jungle geweest, en dit bevalt ons altijd goed en ze hebben live muziek, maar met nieuw jaar bleek dus dat we ineens 50RM entree moesten betalen, en normaal niks. We hebben dus besloten om even wat verder te lopen en wat anders op te zoeken. Zo kwamen we uit bij Sangria Island. Klinkt goed, en bij de ingang zagen we ook een paar andere westerse toeristen staan dus we besloten om maar naar binnen te gaan. Eenmaal binnen aangekomen ziet het er gezellig uit en er is goede muziek. Op weg naar de bar zeg ik tegen Hannah, ooh volgens mij zijn er hier best een aantal homo’s. Maar verder sta ik er niet echt bij stil. Bij de bar aangekomen en na ons eerste drankje besteld te hebben, kijk ik iets beter om me heen. Mijn volgende reactie.. ooh volgens mij zijn hier alleen maar jongens.. Ooh volgens mij zijn we in een homobar! En ja hoor, dat bleek ook zo te zijn. We zagen de vier westerse jongens binnen komen, en ook zij waren verrast. Na een paar minuten waren ze ook alweer verdwenen, blijkbaar hadden hun ook niet gedacht in een homobar te zijn beland. Voor Hannah en mij maakte het niks uit en we hebben een super gezellige avond gehad. Om 03.00 gaat alles dicht, maar voor sluitingstijd werden we nog getrakteerd op een travestieten/ladyboys voorstelling! Super lachen, en de hele avond hebben we alleen maar aan de bar gezeten, en om ons heen gekeken, wat een avond!

En dan het 2e avontuur van 2013. Hannah en ik hebben namelijk met een aantal collega’s en hun vrienden een fietstour langs de oostkust van Maleisië gemaakt. In deze 3 daagse fietstocht moesten we 333km afleggen! Voor die tijd waren we erg zenuwachtig want we waren allebei nogal wantrouwig of wij wel in staat waren om dit volbrengen. De steun van thuis hadden we in ieder geval. Ik had namelijk de fietsbroek van papa opgestuurd gekregen en Hannah had er ook nog 1 in Duitsland die ze konden opsturen.
Dag 1:
3 januari vertrokken we ’s avonds om 19.00 van kantoor om alvast richting de oostkust te rijden. Dit deden we zodat we de volgende dag op tijd zouden kunnen vertrekken. De rit duurde helaas iets langer dan verwacht omdat we ondertussen nog fietsgenoten moesten oppikken, er moest nog 2 keer worden gegeten en dan moest de kampeerplek nog worden opgezocht. Dus uiteindelijk lag ik dan om 02.15 aan het strand in mijn tentje! En de fietstocht moest nog beginnen, niet bepaald een goede nachtrust voor zo’n lange trip.
Dag 2:
Om 07.30 gaat de wekker. Eigenlijk was het de bedoeling om op dit tijdstip te verstrekken, maar omdat we toch wat meer slaap nodig zouden hebben, hebben we besloten om iets later te vertrekken. Eerst werden de fietsen in elkaar gezet en getest. Hannah en ik hadden onze fietsen namelijk nog niet eens gezien, dus we hoopten echt dat deze oké waren, anders hebben we een probleem. Gelukkig is er niks mis met de mountainbikes. Fietsen zijn getest, fietsbroek is aan, handschoentjes aan, pet op, zonnebrandcrème, energie repen mee en dan kan het gebeuren. 09.30 vertrekken we. Het verschil dat we al gelijk merken met Nederland is dat er hier geen stoep en geen fietspaden. Dit is omdat niemand te voet of er fiets ergens heen gaat. Alles gaat per brommer, auto of openbaar vervoer. Dat betekend voor ons dat we de hele tijd op de grote weg moeten fietsen. In het begin is dit even wennen, vooral als de grote vrachtwagens voorbij razen. Het fietsen gaat me goed af en ik heb het erg naar mijn zin. Na elke 15 km maken we een stop om even uit te rusten. Wat erg fijn was, is dat er ook een support team aanwezig was. We hadden namelijk 2 auto’s die ons volgden en ons tijdens de stop voorzien van snacks en water om de flessen bij te vullen. We hebben geluk met het weer want het is niet super warm omdat het een beetje bewolkt is. Rond lunch tijd begint het wel erg donker te worden en we zijn er bang voor dat het gaat regenen, maar het blijft droog. Als lunch eten we rijst en veel groentes voor extra energie. Ook begint mijn kont al een beetje pijnlijker te worden. We besluiten door te fietsen tot 18.00. Het plan was om 110km te fietsen maar omdat we wat later zijn vertrokken is dit niet helemaal gelukt, de eerste dag 103km gehaald. Bij de ‘camping’ te zijn aangekomen, een grasveldje aan het strand waar een openbare douche en wc is, zet ik mijn tentje op. De douches zijn nogal speciaal hier. 4 op een rij, en aan de linker-, rechter- en achter kant een wand, maar aan de voorkant niks. Het resultaat: een prachtig uitzicht op zee.
Na het avondeten ben ik gelijk naar bed gegaan want ik ben erg moe en ik voel echt dat mijn lichaam de rust hard kan gebruiken.
Dag 3:
De wekker gaat om 06.15, en het is tijd om op te staan, spullen in te pakken, te ontbijten en klaar te maken voor de 2e fietsdag. Het support team heeft noedels klaargemaakt met een lekkere bak koffie. Om 08.00 is iedereen klaar en kunnen we vertrekken. Het is nog lekker koel en het fietsen gaat goed, hierdoor vergeet de voorste fietser ook om te stoppen, en bij de eerste stop blijkt het dat we er al 23km op hebben zitten. Helaas wanneer Hannah bij de stop aankomt heeft ze het erg zwaar. Ze heeft heel veel last van haar kont en vind het moeilijk om de groep bij te houden en vergeet daarom een beetje om te genieten. Ze wil eigenlijk opgeven. Maar na een peptalk en hulp in te hebben geroepen van het supportteam gaat ze gelukkig toch verder. Haar zadel beschikt nu alleen over een stuk schuim dat het iets comfortabeler moet maken. Dit helpt gelukkig en daarom is kunnen we met z’n alleen de dag om 06.45 en na 130km te hebben gefietst afsluiten. De schade van gisteren is ingehaald. Voor mij was deze 2e dag beter dan de eerste. Het fietsen ging wat makkelijker en de omgeving werd steeds mooier. Onderweg komen we veel mensen tegen die wat roepen of auto’s die tuuten om ons aan te moedigen. Het is vooral grappig om de verbaasde gezichten van de mensen te zien, als ze ontdekken dat er 2 blanke dames tussen fietsen. Deze fietsdag kwamen we ook een levende mascotte tegen. Onderweg haalden we namelijk een oud mannetje in, op een super klein fietsje, met een mandje vol met lege blikjes. Het was mij niet helemaal duidelijk of hij een zwerver was of gewoon een dorpsgek, maar helemaal 100% was hij niet. Op het moment dat we hem inhaalden fietste ik voorop, en blijkbaar ging hij er niet akkoord mee dat wij sneller gingen, want gelijk ging hij een stuk harder fietsen, zodat hij weer voor ons kwam. Hij was hard aan het lachen en allemaal dingen in het Maleisisch aan het brabbelen maar volgens mij had hij de tijd van z’n leven. Ook voor ons was dit even een goede afleiding. De 2e avond hadden we ons tentje weer bij het strand opgeslagen waar ook een douche en wc te vinden is. Het was nog even licht, dus daarom besloten we snel even de zee in te duiken. Hannah en ik vragen onze collega Cindy of het goed is als we een sportbroekje aan hebben met een top er boven. Ze dacht van wel.. Maar het bleek dus dat dit allemaal nog een beetje te bloot was, en nadat we uit het water kwamen, samen met onze andere collega’s bleek dus dat het halve dorp vol verbazing heeft staan kijken. In het eerste geval zal het zijn dat op deze plek nooit toeristen komen, en ten tweede was het voor hun misschien toch nog te veel blote huid, vooral voor vrouwen. Het blijkt dus dat we in een andere staat waren en hier zijn ze wat conservatiever dan in bijvoorbeeld Kuala Lumpur. Na dit gehoord te hebben, hebben Hannah en ik dus maar besloten om ons goed te bedekken en een lange broek en t-shirt aan te trekken. Na het avond eten worden we door onze collega en mede fietser getrakteerd op een vuurshow. Hij zit namelijk bij een groep die overal moet optreden. Ik weet niet hoe het heet, maar het kan met vuur of lichtstaven. Deze zitten dan aan een touw en die slingert hij in speciale bewegingen in het rond. Erg mooi om te zien. Hij zit zelfs bij een team dat 1 van de besten is in Maleisië, en met Nieuw jaar werden we zelf even naar de Malediven ingevlogen om daar op te treden! Na dit spektakel was het tijd om te slapen. Ik ben een paar keer wakker geworden die nacht en ik voel dat mijn lichaam nu toch echt wel overal pijn doet. Het kost me dan ook heel veel moeite om alleen al om te draaien, en vooral ook omdat je gewoon op een harde ondergrond ligt met alleen een tentzeiltje er tussen.
Dag 4:
Ook vandaag gaat de wekker weer om 06.15 en het support team heeft weer een heerlijk ontbijtje gemaakt. Dit was misschien wel mijn beste ontbijt to nu toe. We konden namelijk onze eigen sandwich maken met kaas, sla, komkommer, wortel een gekookt eitje en chili saus! Mijn eerste keer kaas in Maleisië, heerlijk! Daarnaast smaakt het ontbijt nog beter omdat we een prachtig uitzicht hebben op zee en een zon die langzaam op komt. Ook deze dag vertrekken we weer om 08.00. Ik kan in het begin echt voelen dat mijn benen even op gang moeten komen en het lijkt allemaal was zwaarder te gaan. Blijkbaar waren het niet alleen mijn benen, want na een half uur fietsen is mijn voorband half leeg. Gelukkig hebben we de mannen in het team en is de band snel vervangen. Echter na nog een half uur fietsen is de band weer leeg. De binnenband word iets beter gecheckt, en er blijkt dus een splinter in te zitten. Na deze er uit te hebben gehaald en weer een nieuwe band er op te hebben gezet hebben we de rit verder kunnen zetten. De route is vandaag nog mooier en ik geniet met volle teugen van het fietsen. Natuurlijk doet alles zeer, maar je krijgt er zo veel moois voor terug! Vandaag komen we ook een paar andere fietsgroepen tegen, en het is leuk om elkaar aan te moedigen. Wel is de 3e en laatste fietsdag een zware dag. Om 10.00 kan iedereen namelijk al voelen dat de temperatuur omhoog gaat en na de lunch brand de zon er volop op los. We besluiten daarom iets vaker te stoppen. Het supportteam ziet dat we het zwaar hebben vandaag en verwent ons ondertussen met lekkere snacks en ijs. Ook doet de redbull het vandaag goed bij iedereen. We komen vandaag veel moois tegen, zoals een kristal moskee en veel dieren. Een grote varaan, een wild zwijn dat dood langs de kant ligt en een paar apen. De apen waren trouwens best eng. Eerst zat er namelijk maar eentje op de brug, en mijn collega vond het nogal leuk om deze een beetje uit te dagen en begon er naar te joelen. Als reactie kwam een hele groep apen inclusief het alfa mannetje uit de bosjes gerent. Als schrik reactie remt mijn collega af, waardoor ik recht naast deze boze aap kom te staan. Gauw spring ik weer op de fiets en maak dat ik weg kom. Pff ik wil niet weten hoe het voelt als zo’n aap je aanvalt, maar gelukkig blijft hij zitten. Om 17.00 komen we aan op onze eindbestemming, Kota Bahru. Vandaag ook ruim 100km gefietst, wat neer komt in totaal 340km!! We zijn allemaal ‘ape’trots dat we het hebben gehaald!
Na alle finishvreugde was het tijd om de boel in te pakken en ons op te frissen. Dit deden we bij een tankstation. Hannah en ik waren een klein beetje vergeten dat we nog steeds in deze conservatieve staat waren, en toen we na het douchen in een korte broek naar buiten kwamen, kregen we al allemaal scheve gezichten. Gelukkig wees onze collega er ons even op, en dus konden we weer een lange broek aan. Totaal niet fijn na deze 3 dagen fietsen, maarja het is niet anders. Het blijkt zelfs dat ze in deze staat zo conservatief zijn vrouwen niet met de mannen aan 1 tafel mogen zitten! In Kuala Lumpur zie je de moslim cultuur ook wel, maar hier is het wel heel extreem. Dus na wat meer respect te hebben getoond door een lange broek aan te trekken, konden we ergens gaan eten, gelukkig konden wij wel met z’n allen aan 1 tafel. Daarna was het tijd om de lange weg weer terug naar huis te gaan. Eerst moesten we van Kota Bahru weer naar het begin punt, zo’n 5 uur met de auto. En dit hebben wij allemaal gefietst! Hier moesten we een paar groepsgenoten afzetten en de spullen weer overpakken. Daarna konden we eindelijk door naar Kuala Lumpur. Uiteindelijk lag ik vanmorgen pas om 08.00 in m’n bed. Je kunt je dus wel voorstellen dat ik totaal gesloopt was! Maar dit hele avontuur was zo geweldig, en ik ben zo blij dat ik dit heb gedaan en af heb kunnen maken. Zonder enige training en op een fiets van een ander, dan mag ik toch echt wel een beetje trots op mezelf zijn!

Echt tijd om lang te rusten en herstellen is er niet, morgen gaan Hannah en ik namelijk naar Sunway lagoon. Dat is een thema park hier in Kuala Lumpur. Het heeft 5 verschillende parken, maar staat vooral bekend om zijn waterpark. Sunway lagoon is de meest bezochte toeristen attractie van Maleisië, dus we moeten dit zeker zien hebben. Hopelijk is de spierpijn in de benen en de zere kont wat minder, anders word het beklimmen van de trappen en glijden van de waterglijbanen meer pijn dan pleasure..

Foto’s van de fietstour zijn nog bij een collega, dus die komen later.